استرس و مكانيسم هاى هورمونى:

حاملگى با تغييرات عمده اى در عملكرد غددى - عصبى همراه است. اين تغييرات شامل تغييراتى در سطح هورمون ها به ويژه هورمون هاى مرتبط با استرس (محور هيپوتالاموس - هيپوفيز - آدرنال) و تغيير در مكانيسم هاى كنترل ترشح هورمون است كه از جهت فراهم كردن محيط مناسب براى رشد و تكامل جنين اهميت حياتى دارد.

در هفته 7-9باردارى توسط رحم، جنين و جفت هورمون ها، نوروپپتيدها، سيتوكين ها و فاكتور رشد توليد و ترشح مى شود و از نظر عملكرد شبيه سيستم هيپوتالاموس - هيپوفيز - آدرنال است. در دوران باردارى سطح هورمون خاصى به نام هورمون CRH يا هورمون آزادكننده كورتيكوتروفين (Corticotrophin Releasing Hormone) كه بنيه آن جفت است در خون مادر بالا مى رود اما محور هيپوفيز - آدرنال را فعال نمى كند. CRH آزاد نقش اساسى در جريان تعادل از محيط پروژسترونى (محيط هورمونى غالب دوران باردارى) به محيط استروژنى (محيط هورمونى غالب حوالى زايمان) دارد. شواهد زيادى از نقش مركزى CRH جفتى در ايجاد و هماهنگى رويدادهاى هورمونى قبل از زايمان دارد. 
از كارايى هاى مهم اين هورمون نقش آن در زايمان زودرس و تأخير رشد داخل رحمى جنين است. 

شواهد روزافزونى از مطالعات بالينى مطرح مى كنند زنانى كه زايمان زودرس دارند در آنها ميزان CRH به طور مشخص بيشتر از ساير زنانى است كه استرس نداشته و در همان سن باردارى به سر مى برند�. 

همچنين سطوح بالاى CRH معمولاً در چند هفته زايمان را تسريع مى كند و از آنجا كه CRH جفتى به استرس حساس است به نظر مى رسد واسطه اعمال اثرات استرس مادر بر زايمان زودرس و رشد جنين است. 
استرس هاى روانى - اجتماعى باعث افزايش سطح هورمون هايى نظير كورتيزول و ACTH مى شود و آنها هم به نوبه خود ترشح CRH را باعث مى شوند. بنابراين بسته به ميزان تداوم استرس نتيجه افزايش توليد CRH و زايمان زودرس و يا تأخير رشد داخل رحمى جنين مى شود.